Kiedyś jeden z parafian został zapytany – czy byłeś na rekolekcjach? Ten odparł: po co mi rekolekcje? Nikomu nic złego nie zrobiłem, z nikim się nie gniewam, modle się, nie grzeszę – więc żyję w porządku wobec Pana Boga. Niech ci co grzeszą chodzą na rekolekcje i się spowiadają.
Zapewne nie tylko ten jeden, ale wielu myśli podobnie. Czy ludziom wierzącym potrzebne są rekolekcje? Na to pytanie daje odpowiedź sam Pan Jezus i to własnym przykładem. No bo kto jak kto, ale On na pewno nie miał żadnego grzechu i tym bardziej nie musiał odprawiać rekolekcji. Tymczasem Ewangelie opisują, że po chrzcie w Jordanie Jezus udał się na pustynie i tam się modlił. Tam też jakby „nabrał mocy” do dalszego uzdrawiania, nauczania i wypędzania złych duchów i głoszenia o zbliżającym się Królestwie Bożym. Właśnie te rekolekcje Chrystusa na pustyni, na miejscu odosobnienia mają nam pokazać, że trzeba czasem oderwać się od swoich codziennych zajęć, by na modlitwie, poszcząc i słuchając Słowa Bożego umocnić swoją wiarę.
Znajdujemy tez w Ewangeliach słowa Pana Jezusa skierowane do uczniów. Apostołowie z zapałem opowiadali o tym, jak głosili Słowo Boże, ilu uzdrowili i ile uczynili dobra. Chrystus wysłuchał ich i powiedział: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Na osobności też Jezus wyjaśniał swoim uczniom niektóre zawiłości swojej nauki. Widzimy, że i Apostołowie potrzebowali rekolekcji i takie rekolekcje głosił im sam Pan Jezus.
Rekolekcje więc są słuchaniem Chrystusa. Są okazją do wyciszenia się oraz zastanowienia nad sobą i swoim życiem przed Bogiem i wraz z Nim. To szansa, by spotkać Jezusa, poznać Go, pokochać; doświadczyć miłości Boga i na niej budować swoje życie; poznać siebie w świetle Słowa Bożego: swoje życiowe zranienia, zagubienia, zakłamania – pokonać to, co odbiera radość życia; skonfrontować swoją przeszłość i teraźniejszość z Bogiem oraz pojednać się z Nim, by żyć w wolności odczytać właściwie Boży plan w odniesieniu do swego życia.
